Mooi mens,

Inmiddels zijn er een aantal weken voorbij gegaan. Weken waarin we allemaal gedwongen werden om terug te gaan naar de basis. Voor sommige creëerde het rust, gevoelens van geluk en juist voor anderen stress, en gevoelens van angst en onmacht. Er valt van alles te ontdekken, dat is duidelijk.

De corona tijd hoeven we niet te ondergaan… de corona tijd is ook een uitnodiging om verder te ontwikkelen, bewust te worden waar we uit balans waren of zijn. Daar waar we angsten hebben opgedaan. En in het kijken naar die stukjes waar je persoonlijk wordt geraakt, precies daar ligt de mogelijkheid om jezelf vrijer te maken, te groeien.
Ik werk met licht, met bewustzijn. En de afgelopen weken hebben mij tijd gegeven om eens te kijken waar mijn licht een waakvlammetje was geworden. Er was verdichting ontstaan, want in de hoeveelheid aan informatie in deze Corona-tijd, zette ik onbewust laagjes om mijn licht.

Het glaasje
In mijn praktijk heb ik, op het tafeltje, een kaarsje branden. En tijdens het schoonmaken van mijn ruimte zag ik dat het glazen houdertje vies was geworden. Er was aan de zijkant van het glaasje roetaanslag ontstaan waardoor je het vlammetje niet meer zo helder kon zien. Misschien doordat ik soms het glaasje even scheef had gehouden of wellicht als het vlammetje doofde. Het glas schoonmaken, afspoelen en het oppoetsen gaf, gek genoeg, een enorme voldoening. Ik kon er weer helder doorheen kijken.
Een symbolisch proces voor het liefdevol wegpoetsen van de laagjes in mijzelf, zodat ik weer helder kan stralen. Want eerlijk is eerlijk: in de druk die ik mijzelf had opgelegd om aan van alles te voldoen wat van buiten werd opgelegd, zoals ook aan de 1,5 meter, raakte ik uit balans. Hield ik mijzelf (net als het glazen houdertje) scheef, zodat ik paste in de maatschappij. En het maakt een wezenlijk verschil of je iets doet omdat een autoriteit buiten je vindt dat iets moet, of dat je van binnenuit afstemt wat voor jou klopt (je eigen autoriteit); al kan de uitkomst hetzelfde zijn. En daarbij nog de druk van een mening moeten hebben, overal wat van moeten vinden, ergens mee eens of oneens zijn, voor of tegen zijn. Een verantwoordelijkheid dragen voor anderen, en bijna ook voor de hele maatschappij. Dat alles gaf een innerlijke druk die verwarring bracht. Ik ben me stil gaan houden te midden van alle meningen en oproepen.
Maar die laagjes in mijn energieveld maakten dat ik in plaats van ‘in vuur en vlam’ op een waakvlammetje kwam te staan.
In de weken van meer stilte, samen ZIJN, mijzelf toestaan dat ik mijzelf opnieuw mocht uitvinden, ontstond er een helderheid, een intens geluksgevoel. Overweldigend haast. Intens geluk vanuit het niets.

Hoe? Dat leer ik je graag! Het heeft te maken met het oppoetsen van je glaasje. Jezelf toestaan dat jij je unieke antwoord hebt. En juist jouw unieke antwoord telt, in een tijd waarin we allemaal het wiel opnieuw moeten uitvinden.
Mijn antwoord op alle Facebook-, LinkedIn- en Instagramberichten, zit niet in een voor of tegen… Niet in 1 waarheid, 1 juiste maatregel voor allen. Het zit in afstemming, bewustzijn en durven kijken vanuit de non-dualiteit (oneness). En dan dus vooral verantwoordelijkheid nemen voor je eigen keuzes en je presence.

Durf jij daar waar je dacht controle te hebben, iets kon beheersen of het proces helemaal kon uitdenken, meer los te laten? En jezelf de vraag te stellen: “wat wil er in mijn leven zichtbaar worden, wat wil zich aandienen?”. Het vraagt overgave aan iets dat groter is dan ons denken kan bevatten. En vanuit daar ontstaat er ineens dat diepe vertrouwen, dat als je innerlijk luistert, het pad zich ontvouwt, terwijl je aan het creëren bent.

Liefs, Anne